Helemaal niet boos
Een tuttige studente staat zich overdreven gemaakt op te winden over een studiegenote. Faculteit Letteren, schat ik in, en het type dat ik me herinner van toen ik daar zelf nog studeerde. Fleurige sjaaltjes, amorfe broeken, plastic oorbellen in leuke kleurtjes, Kickers, een accent dat dictielessen en poëzie-avonden van het Davidsfonds verraadt, en een nu al duidelijke toekomst in het onderwijs, amateurtoneel en de wereldwinkel: dat soort meisje is ze.
De lijst klachten is schier eindeloos. Ze komt geen afspraken na, verzint flauwe excuses, laat zich nooit zien en als ze het dan toch doet, is ze onmiddellijk weer weg. De studente draaft door en door en door in haar geaffecteerde Nederlands. Haar levende klaagmuur staat er wat gelaten bij wanneer haar litanie tot een hoogtepunt komt. Hij kijkt even opzij en vraagt haar waarom ze nu zo boos is.
– Boos? Boos?! Ik ben niet boos! Ik ben gewoon een beetje…
– Eenzaam?
Hun broodjes rekenen ze in stilte af.
Ik hou van mensen.
De Luipaard 